Saturday, January 26, 2013

Հաշվետվություն

Տեխնոլոգիա առարկան բաժանվել է մի քանի փուլերի և ամեն փուլը տևում է հինգ շաբաթ։ Առաջին հինգ շաբաթը իմ մոտ խոհանոցային գործունեությունն էր։ Ես խոհանոցի նկատմամբ այնքան էլ անտարբեր չեմ, սիրում եմ համեղ ուտեստներ և պետք եղած ժամանակ սիրով օգնում եմ։ Դասընթացների ժամանակ սովորեցինք ամաններ զարդարել։ Վերջին օրը խնձորով թխվածք պատրաստեցինք: Շա՜տ համեղ էր։ 

Էջմիածնում





Այսօր գնացինք Էջմիածին։ Մեր էքսկուրսիան պետք է ընթանար Սուրբ Շողակաթ, Գայանե, Հռիփսիմե եկեղեցիները այցելելով և Գանձատուն- թանգարանին ծանոթանալով։ Մեզ ուղեկցում էր էքսկուրսավարը և պատմում այս կամ այն նկարի, քահանայի համազգեստի նշանակության մասին։ Իմացանք, որ հրեշտակները լինում են երկու, վեց, չորս կամ ութ թևանի, օրինակ,՝ վեց թևանի հրեշտակը երկու թևով փակում է իր մարմինը, երկուսով թռչում, իսկ մյուս երկուսով փակում իր գլուխը։ Հետո մտանք եկեղեցի, մոմ վառեցինք, աղոթեցինք խնդրեցինք Աստծուց, որ աշխարհում խաղաղություն լինի և իմ ընտանիքում բոլորը առողջ լինեն։ 

Ամանոր

Ամանորը երեխաների ամենասրիելի տոնն է, որովհետև ստանում են շատ նվերներ, գնում են հյուր, մասնակցում են տարբեր տոնակատարությունների: Ցավոք սրտի կան շատերը ովքեր չեն հավատում Ձմեռ պապիկին: Ամանորին  բոլորի տանը կա տոնածառ, իսկ տոնածառի գլխին աստղ: Տոնածառի աստղը խորհրդանշում է Բեթղեհեմի աստղը: Ցավոք սրտի այս տարի ես չկարողացա տեսնել Հանրապետության Հրապարակի տոնածառը, սակայն իմ ընկերները մեծ հրճվանքով պատմում էին տոնածառի գեղեցկության, մեծության մասին: Պատմել են նաև, որ շատրվանների փոխարեն տեղադրվել են գունավոր լույսերից պատրաստված ծաղկային կոմպոզիցիաներ, որոնք երեկոյան էլ ավելի էին գեղեցկացնում մեր հրապարակը: Ես շատ եմ ափսոսում, որ չեմ տեսել այդ հրաշքը: Իմ կարծիքով այդ օրերին մեր հրապարակը աշխարհի ամենագեղեցիկ վայն էր:        

Շնորհավորում ենք տիար Բլեյանին

Տիար Բլեյան, շնորհավորում եմ ձեր ծննդյան օրը, ցանկանում եմ քաջ առողջություն, շատ սաներ, շատ մեդիա, հետաքրքիր մտքեր,  ավելի ժամանակակից սարքեր և խաղաղ երկինք։

Շնորհավորում եմ տոնդ, հայրենակից



Հայաստանի անկախության օրն է այսօր: Ամբողջ դպրոցով որոշել էինք  տոնը նշել Հայաստանի լեռներում: Մենք նպատակ ունեինք բարձրանալ Արա լեռը։ Դա այդքան էլ հեշտ չէր, որքան մեզ թվում էր։ Ամեն ինչ սկսվեց վաղ առավոտյան, ավտոբուսի մեջ մենք ծանոթացանք ընկեր Նորայրի հետ: Նա մեր Սիրանուշի հայրիկն էր: Մենք հետաքրքիր զրուցում էինք։ Չնկատեցինք, թե ինչպես հասանք տեղ: Մենք վերցրինք մեր դպրոցի և Հայաստանի դրոշները ու քայլեցինք: Լեռը բարձրանալու ժամանակ ճանապարհից մի փոքր շեղվեցինք և շատ արագ ընկեր Նորայրը գտավ անտառի այն արահետը, որը տանում էր դեպի լեռան բարձունքը: Քայլելը աստիճանաբար դժվարանում էր, մեր  ոտքերը սահում էին, իսկ ճյուղերը մեզ խանգարում էին արագ քայլել: Երբ վերջացավ անտառը, մենք նորից հանգստացանք։ Արդեն մեծ մասը բարձրացել էինք, լեռը շատ թեքվում էր, բայց  վերջիվերջո  հասանք գագաթին: Մի քանիսը դժվարացան և ուշ միացան մեզ; Վերևում մեր առջև հրաշալի տեսարան բացվեց: Այնքան էինք հոգնել, որ չէինք ուզում իջնել: Այստեղ միմյանց շնորհավորեցինք բարձունքը հաղթահարելու և մեր պետության անկախության 21-ամյակի առթիվ, երգեցինք, ուրախացանք, ու իջանք՝ արդեն գտնելով ամենակարճ ճանապարհը։ Մենք սահմանեցինք երկու ռեկորդ. 5-րդ և 6-րդ-դասարանցիներով հասանք գագաթ և գրանցեցինք 14.300 քայլ։ 

Բնությունը չունի վատ եղանակ (У природы нет плохой погоды)







Այսօր օրը անձրևոտ էր, բայց մենք դեռ վաղուց էինք որոշել ճանապարհորդել դեպի Ծաղկունք, և եղանակի քմահաճույքին ուշադրություն չդարձրինք։ Մեր ճանապարհորդության նպատակներից մեկն էր ծանոթանալ Ծաղկունքի երեխաների հետ։ Մենք այցելեցինք Ծաղկունքի դպրոց, այնտեղ շատ հետաքրքիր էր , բակում շատ գույնզգույն տերևներ կային և քամին շատ նման էր հողմապտույտի, մենք տերևների մեջ շատ զվարճացանք։ Ծաղկունքի դպրոցի երեխաների հետ ընկերացանք, նրանք մեզ ցույց տվեցին իրենց դպրոցը։ Երեխաների հետ գնացինք Ծաղկունքի Սբ. Սարգիս եկեղեցի, եկեղեցու մոտ կար մի մատուռ, որտեղ մենք նույնպես մտանք։ Վերադարձի ճանապարհին մտանք նաև մի թանգարան, այնտեղ նույնպես շատ հետաքրքիր էր։ Կային թռչունների տեսակներ, որոնք բնակվում են Գեղարքունիքի մարզում։ Քանի որ ճանապարհը անցնում էր Սևանի մոտով, որոշեցինք ևս մեկ անգամ հիանալ կապուտակ Սևանի ալիքներով։ Սևանի ափի մոտ շատ հաճելի էր։ Մեր ճամփորդությունը ես համարում եմ հաջողված։ 

Հարիսա և թթու դրիկ







Մենք վաղուց պատրաստել էինք թթու։ Մխիթար Սեբաստացու օրերից հետո մենք միշտ ուտում ենք հարիսա։ Մենք թթուն տարանք Մայր դպրոց զվաճացանք և վերադարձանք մեր դպրոց։ Այնտեղ համտեսեցինք մեր պատրաստած թթուն և հարիսան։ Նոր դպրոցում էլ զվաճացան, իսկ ձայնագրությունը դեռ կդրվի։     

Տեխնալոգիայի հաշվետվություն

Այս հինգ շաբաթը ես  խեցեգործությանդասընթացին էի մասնակցումԱռաջին երկուդասը մենք սովորեցինք պատրաստելմոմակալներ ։ Մյուս դասերին մեր թեմանազատ էրայսինքն ինչ ուզեինքայն էլ կարող էինք պատրաստել։ Իմծննդյան օրը խեցեգործության ժամ ունեինք և ընկեր Մովսեսն ու ընկերԴավիթը ինձ նույնպես շնորհավորեցին։ Ափսոս իմ պատրաստած մոմակալըդեռ իմ մոտ չի։

Տեխնոլոգիայի հաշվետվություն

Այս հինգ շաբա
թը ես  կերպարվեստի դասընթացին էի մասնակցում: Առաջին երկու դասը մենք զբաղվեցինք մեր դպրոցի բակով (ծառեր էինք տնկում, քարերն էինք տեղափոխում և այլն), ճիշտն ասաց ես այդպիսի գործեր անել չեմ սիրում, բայց քանի որ պարտադիր է, մասնակցում եմ։ Մյուս դասերին նկարել ենք, ունեմ շատ նկարներ։ Վերջին դասը ինձ դուր եկավ ամենից շատ, քանի որ մենք զբաղվեցինք խեցեգործությամբ։  

Притча о настаящей дружбе


Высунув голову из гнезда, орлёнок увидел множество птиц, летающих внизу среди скал.
– Мама, что это за птицы? – спросил он.
– Наши друзья, – ответила орлица сыну. – Орёл живёт в одиночестве – такова его доля. Но и он порою нуждается в окружении. Иначе какой же он царь птиц? Все, кого ты видишь внизу, – наши верные друзья.
Удовлетворённый маминым разъяснением орлёнок продолжал с интересом наблюдать за полётом птиц, считая их отныне своими верными друзьями. Вдруг он закричал:
– Ай-ай, они украли у нас еду!
– Успокойся, сынок! Они ничего у нас не украли. Я сама их угостила. Запомни раз и навсегда, что я тебе сейчас скажу! Как бы орёл ни был голоден, он непременно должен поделиться частью своей добычи с птицами, живущими по соседству. На такой высоте они не в силах найти себе пропитание, и им следует помогать.
Всяк, кто желает иметь верных друзей, должен быть добрым и терпимым, проявляя внимание к чужим нуждам. Почёт и уважение добываются не силой, а великодушием и готовностью поделиться с нуждающимся последним куском.

Леонардо да Винчи

Իսկական ընկեր
Գլուխը դուրս հանեց բնիցի արծիվը և տեսավ շատ թռչուններ ներքևում  թռչող ժայռերի վրայով.
- Մայրիկ, ինչ թռչուններ են սրանք. -հարցրեց նա:
- Մեր ընկերներն են, - ասում է  արծիվը իր որդուն. - արծիվ մենակ է ապրում, այդպիսին է նրա բաժինը, բայց նա երբեմն կարիք ունի ընկերակցության, հակառակ դեպքում, ինչ թռչունների թագավոր: Ներքևում բոլորը մեր հավատարիմ ընկերներն են:
Գոհ մոր բացատրություններից արծիվը շաուրնակեց հետևել թռչունների թռիչքին, այդ պահից նրանք նրա հավատարիմ ընկերներն էին:
- Այ-այ, նրանք գողացան մեր սնունդը.
- Հանգստացիր, որդիս, նրանք ոչինչ էլ չեն գողացել, ես եմ նրանց հյուրասիրել, հիշիր ընդմիշտ, թե ինչ եմ ասում,  ինչքան էլ, որ արծիվը սոված լինի, նա պետք է կիսի իր որսի մի մասը, իր հարևանությամբ ապրող թռչունների հետ, որովհետև այս բարձրության վրա, նրանք չեն կարող գտնել իրենց ուտելիք, և նրանց պետք է օգնել.
Ամեն  ոք, ով ցանկանում է ունենալ իրական ընկերներ, պետք է լինի բարի և հանդուրժող, հոգա ուրիշի կարիքները: Պատիվն ու հարգանքը ուժով ձեռք չեն բերում, այլ մեծահոգությամբ և պատրաստակամությամբ, կիսում նրանց հետ, վերջին կտոր հացը ով կարիք ունի:

Լեոնարդո դա Վինչի

Барон Мюнхгаузен


Кaк и говорил им старик, они вышли к небольшому городу, в самом центре которого стоял замок барона. Возле самого замка стояли лотки, за которыми шла бойкая торговля бюстиками, картинами с изображением барона Мюнхгаузена, наклейки, сувениры, магниты с его силуэтом. Девочки приобрели здесь бумагу, чернила и перо. И направились к замку.
      К удивлению девочек, их давно ждали. 
- Ну, как там наш уважаемый Папа Карло? – спросил барон Мюнхгаузен входящих девочек. 
- Какой такой Папа Карло? 
- Ну, как же, вы были у него в гостях, и он вам рассказал как меня найти и наверное сказал, что я придумал всяких небылиц на 999 томов, ведь так?
- Ну…. Как вам сказать… э-э…
- Чем он вас почивал?
- Печеньем, вареньем, пирожками…
- Пирожками? Странно, что он вас луковицей не накормил… . Садитесь!
      Барон важно прошёлся по залу, закурил трубку.
- Папа Карло делает человечков. Его первый опыт был не совсем удачный. Буратино, знаете такого? Он сделал его из полена, потом стал делать человечков из глины, из пластилина, придерживаясь последних веяний науки. Молодец! Уважаю его! Несмотря на то, что он считает все мои рассказы вымыслом. Как будто бы всё то, что я рассказываю, на самом деле никогда не было! Запомните, барон Мюнхгаузен никогда не говорит неправды. Всё, что я рассказываю, было со мною, и жаль, что вы были не со мною, а то бы вы поверили мне без сомнения. 
      Барон наклонился к Тане, помахивая дымящейся трубкой. Таня прижалась к креслу. 
- Что вам рассказать на этот раз? Вы хотите, чтобы был написан 1000-й том моих самых, что ни на есть, правдивых историй? 
      Таня присела к столу, достала бумагу и чернила. После первых же слов барона она открыла рот от изумления, ничего не стала записывать, потому что была в полной прострации.
- Когда я путешествовал с капитаном Куком – Джеймс Кук – мой большой друг – мы с ним попали в плен к туземцам на острове, к которому причалил наш корабль. Туземцы очень хотели есть и смотрели на нас как на начинку для своего борща. Но барон Мюнхгаузен никогда не унывает. Я показал им свой указательный палец на правой руке, сказав, что вот, например, семя, его надо закопать в землю и вырастит десять таких же семян, если его поливать водой. Но туземцы не поняли моей мысли, когда я им показывал сначала один палец, потом все десять. Пришлось расстаться с моими пальцами. И когда у меня оставался в руке один единственный палец, я от ужаса выстрелил им из руки с такой силой, что наповал сразил всех туземцев сразу! Хорошо, что они в тот момент выстроились в один ряд. Мой благородный друг капитан Кук помог мне найти все мои пальцы и после непродолжительных манипуляций, секрет которых известен только мне, мои пальцы снова на моих руках. Вот, посмотрите! – и барон Мюнхгаузен с гордостью показал девочкам свои ладони. По этим ладоням совершенно не было видно, покидали их пальцы или нет. 
      Барон затянулся и выдохнул дым.     
- Почему вы думаете, что всё, что я говорю – неправда? Надо верить людям. Сократ однажды мне так и сказал: не верь софистам, но верь философам. Всё, что придумали люди, обязательно где-нибудь есть или когда-нибудь было. И не важно, видел ли это кто-то из людей или не видел. Так уж устроен человек – он не успевает побывать везде и сразу, он слишком занят в делах и заботах. Люди разучились летать. О, если бы они летали как птицы, как это было в стародавние времена, они бы везде были  и всё бы видели. И тогда всё рассказанное одними людьми было бы тот час увидено другими людьми. И всё это было бы и в самом деле. А об этой истории с моими пальцами – спросите у Кука, он вам подтвердит. 
- Но ведь он…э-э..
- Нет, это неправда, он там и остался с туземцами, чтобы сочинить для них календарь.
      Таня на этом слове стала кашлять, вспомнив слова известной песенки: «… на острове, как назло не было календаря…».
- С тех пор я Кука больше не видел. Может, календарь оказался слишком удачным…
      Ира с самого начала встречи с бароном отрыла рот, и не закрывала его, пока они вдвоём не ушли из замка. 
- Закрой рот, Ирка, он уже всё сказал…
- Я в шоке…
- Ты не звезда, чтобы быть в шоке…
- Я ещё не зажглась, но уже шокируюсь.
    

Барон Мюнхгаузен (КУРОПАТКИ НА ШОМПОЛЕ)


О, находчивость великая вещь! Как-то мне случилось одним выстрелом подстрелить семь куропаток. После этого даже враги мои не могли не признать, что я первый стрелок на всём свете, что такого стрелка, как Мюнхгаузен, ещё никогда не бывало!
Дело было так.
Я возвращался с охоты, истратив все свои пули. Вдруг у меня из-под ног выпорхнуло семь куропаток. Конечно, я не мог допустить, чтобы от меня ускользнула такая отличная дичь.
Я зарядил моё ружьё чем бы вы думали? шомполом! Да, обыкновеннейшим шомполом, то есть железной круглой палочкой, которой прочищают ружьё!
Затем я подбежал к куропаткам, вспугнул их и выстрелил.
Куропатки взлетели одна за другой, и мой шомпол проткнул сразу семерых. Все семь куропаток свалились к моим ногам!
Я поднял их и с изумлением увидел, что они жареные! Да, они были жареные!
Впрочем, иначе и быть не могло: ведь мой шомпол сильно нагрелся от выстрела и куропатки, попав на него, не могли не изжариться.
Я сел на траву и тут же пообедал с большим аппетитом.

Ձմեռ

Տաս օր է ինչ ձմեռ է, բայց դեռ աշունը իր դիրքերը չէր զիջում: Այսօր վեջապես ձմեռը մտավ իր իրավունքնրի մեջ: Այսօր տեղաց առաջին ձյունը: Ես առավոտյան չէի ուզում արթնանալ, բայց երբ լսեցի ձյան մասին, իսկույն վեր թռա անկողնուց ու շատ ուրախ էի և երջանիկ: Ձմեռը շատ մեծ խորհուրդ ունի ինձ համար, ես ծնվել եմ ձմռանը ու ինձ պատմում են, որ ծննդյանս օրը` 2002թվի դեկտեմբերի 12-ին առավոտյան տեղացել էր առատ ձյուն: Ձմեռը շատ եմ սիրում, որովհտև իմ ամենասիրած տոնը` Նոր տարին ձմռանն է: Ձմեռը շատ գեղեցիկ, սպիտակ ու պայծառ է: Ձնով կարղ ենք ձնագնդիկ խաղալ, ձնեմարդ պատրաստել և այլն: Ձմռան մեջ մի թերություն կա, ձմռանը շատ ցուրտ է և շատ հեշտ է հիվանդանալ, բայց միևնույն է ես ձմեռ սիրում եմ: