Ես 3 տարեկան էի: Գնացել էինք բարեկամներից մեկի տուն միջոցառման: Բոլորի տրամադրությունը շատ բարձր էր, բոլորը շատ ուրախ էին, միայն հյուրերից մեկը տխուր ու դժգոհ նստած էր բազմոցին: Ես անընդհատ դուրս ու ներս էի անում ու զարմացած նրան էի նայում, թե ինչու է այդ մարդը այդքնա մռայլ: Հերթական անգամ սենյակ մտնելով էլ չդիմացա ու հարցրի.
-Ինչու եք այդքան մռայլ? Դուք երբեք չեք ժպտում?
Այդ իմ խոսքերից հետո նա միանգամից պայծառացավ ու սկսեցին բոլորը քահ-քահ ծիծաղել, նա նույնպես: Այ՜թե ինչպես ես կարողացա, այդ մեծ մարդուն ծիծաղեցնել:
-Ինչու եք այդքան մռայլ? Դուք երբեք չեք ժպտում?
Այդ իմ խոսքերից հետո նա միանգամից պայծառացավ ու սկսեցին բոլորը քահ-քահ ծիծաղել, նա նույնպես: Այ՜թե ինչպես ես կարողացա, այդ մեծ մարդուն ծիծաղեցնել:
